عنایت آتشی: بدون حمایت وزارت ورزش بسکتبال پیشرفت نمی‌کند
پیشکسوت بسکتبال ایران می‌گوید اگز وزارت ورزش از بسکتبال حمایت نکند فدراسیون به تنهایی نمی‌تواند پیشرفت کند.
بسکتبال در دهه گذشته به عناوین گوناگونی رسیده اما از نظر امکاناتی رشد نکرده است. مسئولان ورزش قبل تنها قول به حمایت از فدراسیون دادند اما در زمان عمل کسی گام برنداشت. بسکتبال تنها در زمان قهرمانی و در فرودگاه مورد توجه بود و پس از آن کسی به این فکر نبود که این رشته هنوز سالن ندارد.برای ارزیابی این شرایط و پیدا کردن پاسخ این سوال که چه زمانی نگاه به بسکتبال تغییر می‌کند با یکی از کارشناسان خبره و پیشکسوت بسکتبال به گفت‌وگو نشسته است. عنایت‌الله آتشی معتقد است باید وزارت ورزش و ارگان‌های دولتی از فدراسیون حمایت کنند.
* بسکتبال سال بسیار حساسی را پیش رو دارد و برای موفقیت در عرصه جهانی باید حمایت شود. به نظر شما این حمایت باید چگونه باشد؟
بسکتبال در سال جاری باید خود را برای جام جهانی آماده کند که رقابتی بسیار بزرگ و ارزشمند برای ما محسوب می‌شود. باید شرایط به گونه‌ای باشد که هدف همه یکی شود و آن هدف موفقیت بسکتبال باشد. باید تمام کسانی که سهمی در این حرکت دارند با انسجام و یکدلی قدم بگذارند و به پیشرفت بسکتبال توجه کنند. حال در این راه به پشتوانه و حمایتی قوی نیاز است که البته نمی‌تواند تمام نقاط ضعف را با قدرت از بین ببرد و به زمان نیاز دارد. در این مسیر حمایت از دو جهت وجود دارد و از درون و بیرون خانواده انجام می‌گیرد.
* درباره همین حمایت‌ها صحبت کنید.
حمایت اول از درون خانواده است. مدیران باشگاه‌ها، مربیان، هیات‌ها، داوران، پیشکسوتان و بازیکنان حامیان درونی بسکتبال هستند که با علاقه در این مسیر گام برمی‌دارند. آن‌ها در کنار ساختار مدیریتی فدراسیون برای موفقیت این رشته گام برمی‌دارند و تا یک جایی می‌توانند اقدام کنند. از این پس است که حمایت دوم وارد می‌شود و آن وزارت ورزش است. باید شرایط به شکلی باشد که بسکتبال از طرف ارگان‌های دولتی حمایت شود و به اهدافش برسد. مطمئنا اگر این حمایت نباشد خود خانواده بسکتبال نمی‌تواند به تنهای بیش از سقف خود بالاتر برود و در یک جا می‌ماند. هم‌اکنون باشگاه‌های ایران در همین جلسه سازمان لیگ نشان دادند می‌توانند حامی بسکتبال باشند اما برای زیرساخت‌ها حتما حمایت وزارت ورزش نیاز است. باید ارتباط بین فدراسیون و وزارت ورزش تنگاتنگ باشد تا هر گامی که فدراسیون برمی‌دارد توسط وزارتخانه محکم شود.
* چقدر هیات‌های استانی می‌توانند در این مسیر به فدراسیون کمک کنند؟
اگر هیات‌ها را طبقه‌بندی کنیم با اولویت دادن به استان‌هایی که بسکتبالیست پرور هستند می‌توانیم با سرمایه‌گذاری در آن‌ها خروجی‌هایی خوب به دست بیاوریم. در هیچ جای دنیا فدراسیونی مثل ایران کار نمی‌کند تا ملی‌پوش بسازد. در همه کشورها استان‌ها و باشگاه بسکتبالیست پرورش می‌دهند و تیم ملی از آن‌ها استفاده می‌کند. هیات‌ها و استان‌ها باید در پرورش بازیکن حامی فدراسیون باشند. در همین قسمت است که باید گفت آن‌ها به سخت‌افزار نیاز دارند و وزارت ورزش باید در تجهیز آن‌ها گام بردارد.
* هم‌اکنون سازمان لیگی ایجاد شده است که در مسیر پیشرفت بسکتبال حرکت می‌کند. جایگاه فدراسیون در این سازمان کجا باید باشد؟
همه این موارد تحت نظارت فدراسیون است. اگر سازمانی ایجاد می‌شود باید برای پیشرفت بسکتبال گام بردارد اما زیر نظر فدراسیون باشد. همان طور که فدراسیون ایران زیر نظر فدراسیون آسیایی و فدراسیون جهانی کار می‌کند اما هدفش بسکتبال است. در تمام دنیا این گونه است که برنامه‌ها با اهداف فدراسیون تطبیق داده می‌شود.
* بسکتبال ایران در سال‌های اخیر از نظر فنی رشد کرده اما از نظر امکاناتی رشدی نداشته است. چرا با این همه موفقیت نگاه‌ها به بسکتبال تغییر نمی‌کند؟
بارها و بارها گفته‌ایم. دغدغه همه اعضای خانواده بسکتبال همین است. ما از نظر فنی رشد کرده‌ایم اما امکانات‌مان درحد آسیا هم نیست. ما در بحث ابزار کاری و آموزش ضعیف هستیم. ما در زمینه ایجاد یک مکان مناسب برای میزبانی رقابتی بین‌المللی ضعیف هستیم. نمی‌توانیم مسابقه‌ای را در ایران برگزار کنیم. ما تماشاچی داریم اما جای نداریم که میزبان آن‌ها باشد. بسکتبال از نظر ساختار و امکاناتی رشد نکرده که این موضوع از حیطه فدراسیون خارج است و باید وزارت ورزش به عنوان متولی گام بردارد. فدراسیون که نمی‌تواند مسئول تمام موارد باشد. سال 1974 چینی‌ها هیچ نداشتند اما امروز سالن‌هایی دارند که از المپیک و جام جهانی میزبانی می‌کند. خودمان را با چین مقایسه نمی‌کنیم با همین کشورهای همسایه مقایسه می‌کنیم. آن‌ها چه دارند و ما چه داریم؟ به نظر من نباید دور خودمان دیوار بکشیم و به آنچه داریم قانع باشیم. چون بسکتبال نتیجه می‌گیرد نباید به آن توجه بیشتری نکنیم. مطمئنا هرچه سرمایه‌گذاری در بسکتبال بیشتر باشد سود آن نیز بیشتر خواهد بود.
* به نظر شما، وزارت ورزش از کجا می‌تواند آغاز کند؟
به نظر من متولی ورزش می‌تواند از سرمایه‌گذاری در استان‌های بزرگ آغاز کند. باید در استان‌ها امکاناتی ایجاد شود تا جوانان برای آغاز ورزش خود از آن‌ها استفاده کنند. ما سالن‌هایی در استان‌ها داریم اما چند منظوره است. به نظر من هر رشته ورزشی نیاز به امکانات تخصصی خود را دارد. هم‌اکنون سالن‌هایی داریم که تجهیزات برای بسکتبال ندارند و به همین دلیل قابل استفاده نیستند. باید این موارد انجام شود.
* بسکتبال در این مدت خودش حرکت کرده و شاهد توجه نبوده است. چطور می‌توان به طور مستقل حرکت کرد و بدون نیاز به وزارتخانه گام برداشت؟
در این سال‌ها باشگاه‌ها سرمایه‌گذاری کرده‌اند اما یکطرفه بوده و انگیزه‌شان از دست رفته است. باید قبول کنیم بدون حمایت ارگان‌های دولتی کار شدنی نیست. بالاخره این حمایت‌ها باید باشد. می‌توان به معافیت مالیاتی، اعطای وام و تسهیلات و در اختیار گذاشتن زمین اشاره کرد. باشگاه‌ها که نمی‌توانند تنها پول خرج کنند اما خروجی نداشته باشند. حداقل حق پخش تلویزیونی داشته باشند تا تبلیغ کنند. باید انگیزه و فرصت کار باشگاه‌ها ایجاد شود. اگر امکانات در اختیار بسکتبال باشد به گرفتن میزبانی و برگزاری مسابقه‌ها می‌تواند سود زیادی به دست بیاورد.
* بسکتبال در این سال‌ها در نفوذ به عرصه بین‌المللی نیز ضعیف بوده. آیا نمی‌توانیم با نفوذ در کنفدراسیون آسیایی و فدراسیون جهانی تسهیلات و موفقیت‌های خوبی به دست بیاورید؟
مطمئنا حضور در عرصه جهانی گامی برای پیشرفت است. اما این اتفاق‌ها تحت لابی‌هایی بزرگ انجام می‌شود. بسکتبال آسیا همیشه زیر نظر شرقی‌ها کار کرده و آن‌ها عوامل خود را به کار می‌گیرند. همه فعالیت‌ها زیر نظر شرقی‌ها شکل می‌گیرد. ایران نیروهای خوبی دارد اما شرقی‌ها دوست ندارند و اجازه کار نمی‌دهند.
* ایران افراد خوبی در عرصه بسکتبال دارد که قابل احترام هستند. پیشکسوتان زیادی هستند که می‌توانند کرسی بگیرند. آیا فدراسیون نمی‌تواند با حمایت از آن‌ها کرسی‌های بین المللی‌اش را بیشتر کند؟
مسئله اینجاست که ورود به این لابی‌ها دشوار است. هم‌اکنون در کنفدراسیون غرب آسیا تنها آقای مشحون است که عرب نیست. آن‌ها اجازه نمی‌دهند ما کاری کنیم. مطمئنا گرفتن کرسی بسیار ارزشمند است. اما این اتفاق به راحتی نمی‌افتد. البته بسیاری از همین کرسی‌ها فرمالیته است. به طور مثال خود من در کمیته مربیان بودم و در دو اجلاس روسیه و ایتالیا شرکت کردم. آن زمان هزینه‌ها با کنفدراسیون بود اما حالا هزینه‌ها با افراد است و فدراسیون نمی‌تواند این همه هزینه را پرداخت کند.
* آیا همین هزینه‌ها در آینده برای ایران خوب نیست؟ به طور مثال اگر رییس کمیته مربیان از ایران باشد و برایش هزینه شود می‌تواند کلینیک زیادی برای ما برگزار کند.
با توجه به هزینه‌ها و بودجه‌ها فدراسیون همیشه تلاش می‌کند با هزینه کمتر مدرسانی خوب به ایران دعوت کند و بتواند مربیان و داوران بیشتری را در این کلاس‌ها شرکت دهد. به هر حال من هم معتقدم می‌توانیم در همه عرصه‌ها پیشرفت کنیم و فعال باشیم اما باید گام به گام پیش برویم.